De laatste dag
Zoals gebruikelijk begint de vrijdag met de uitreiking van een "certificate of appreciation' voor degenen die dit weekend weer gaan vertrekken. Al ben ik er maar drie weken geweest en zijn de meesten er veel langer en vaak ook herhaaldelijk, elke bijdrage wordt gewaardeerd en dat is fijn. We kunnen niet de hele wereld veranderen, maar wel een wereld van verschil maken voor één mens tegelijk en een volgende, en een volgende...
Even dag zeggen aan Martha en een de daycrew van de pre-op ( v.l.n.r: Fatimata, Awa, Martha en Oumy).
Aan het eind van de werkdag is er een evaluatiegesprek en moeten er nog allemaal formaliteiten afgehandeld worden, de tas weer ingepakt en de cabin schoongemaakt.
Zaterdagmorgen heb ik gelukkig nog even tijd om de stad in te gaan, wat souvenirs en nog wat van die prachtige, kleurige Afrikaanse stoffen te kopen waarmee ik weer dingen kan maken om voor Mercy Ships te verkopen als ik weer thuis ben.
En dan is het afscheid nemen van iedereen, vooral van mijn lieve roommate Lily Orcel...
We worden uitgezwaaid door een hele groep en dan is het nog ruim een uur rijden naar de luchthaven van Dakar. Het is natuurlijk ook wel weer fijn om naar huis te gaan. We zijn behoorlijk moe, maar voor mij is het niet zo ver vliegen naar Brussel, anderen daarentegen moeten helemaal naar Amerika of Australië en zijn twee, soms drie dagen onderweg..
Lieve blog-volgers, dank jullie wel voor alle support en de leuke reacties, al had ik niet de tijd om daar dan ook weer op te reageren natuurlijk, ik vond het wel fijn. Ook alle sponsors, alle bemoedigende kaartjes (ze hingen in mijn cabin aan de muur), de appjes en niet te vergeten het ondersteunend gebed, ik voel me gezegend met zoveel lieve vrienden om me heen!
Natuurlijk is er nog zoveel meer om te vertellen, maar ik ga weer een uitgebreid fotoboek maken en wie zin heeft komt t.z.t. maar een bakkie halen en dat dan inkijken... altijd welkom!
Hartegroet, Aly
Bijzonderheden van de laatste week.
Maandag mag ik nog eens dezelfde chirurg assisteren als in de eerste week: dr.Tertius Venter. Ik besef nu dat het eigenlijk een groot voorrecht is om dit te kunnen en mogen doen. Tertius is een heel bekwaam plastisch chirurg uit Kaapstad, die er ruim twintig jaar geleden een bloeiende eigen praktijk had, goed geld verdiende, een prachtig gezin, alles voor elkaar. Zijn bezoek aan de Anastasis, een voormalig Mercy Ship, en een spirituele ervaring hebben er toe geleid dat zijn leven radicaal is veranderd: Hij besefte dat hem die rijkdom is gegeven om ermee anderen te kunnen zegenen. Hij verkocht de praktijk en werkt sindsdien fulltime onbetaald voor diverse organisaties als Mercy Ships, PAACS, Cure e.a en fietst lange sponsortochten (cyclemilesforsmiles.org)..een rondje langs Google waard om meer daarover te weten!
Dinsdag werken we met dr.Tboogs Burandt uit Alabama, een tweede chirurg is door persoonlijke omstandigheden plotseling verhinderd, waardoor Kim en ik ook beurtelings mogen assisteren. We doen een aantal liesbreuken met plaatsen van matjes. Niets bijzonders voor ons, maar natuurlijk wel voor degenen de het ondergaan..
Woensdag en donderdag nog eens in OK 6 voor de oogchirurgie. Een andere oogarts, Paulius, uit Litouwen is gearriveerd om een paar kinderen met staar te opereren en nu wordt voor het eerst ook het nieuwe phaco-apparaat gebruikt. Staar bij kinderen heeft een genetische oorzaak in combinatie met gebrek aan een bepaalde voedingsstof ( maar ik weet niet meer welke). Op ons verzoek mogen Suzanne en ik donderdagmorgen eerst even mee naar de afdeling, waar het oogverband verwijderd gaat worden bij twee kinderen. We vinden het spannend! Het eerste jongetje van 7 jaar heeft grote moeite met alles wat om hem heen gebeurt en durft zijn ogen niet open te doen...We laten hem met rust en gaan naar de volgende. Die is 9 jaar en aan 1 oog geholpen..de grote verrassing en big smile die we verwachtten te zien is er niet. Het kindje lijkt eerder niet te weten wat hem overkomt en zit er heel beduusd bij..toch grijpt hij wel meteen naar een speeltje dat hem wordt voorgehouden. We begrijpen dat ze natuurlijk niet kunnen plaatsen wat ze zien en dat het allemaal overweldigend is: de vreemde omgeving, al die mensen om hen heen en zoveel beweging.. " kom morgen maar eens terug" zegt Ella, "dan zie je ze rennen en uitgelaten zijn". Ik geloof haar.
Tegelijkertijd wordt er op OK 4 (max-fax) een grote operatie uitgevoerd: een vier maanden zwangere vrouw heeft een groot noma in haar gezicht en door de hormonale veranderingen groeit die ineens gevaarlijk hard. Er zijn drie chirurgen bij betrokken en hoewel er doorbloed was klaar gemaakt blijkt dit niet genoeg. Acuut worden crewleden met dezelfde bloedgroep opgetrommeld om bloed te doneren..
De operatie is een uitdaging en een puzzel: na het verwijderen van de tumor is er een groot gat haar gezicht. Een nieuwe bovenkaak wordt gevormd met bot uit haar heup en daar overheen wordt huid van de schedel geplaatst...
En dan is het deze dag ook nog eens Koningsdag. Met ruim 60 Dutchies aan boord kan dat natuurlijk niet onopgemerkt blijven. Die zorgen dat het Wilhelmus klinkt ( naast het volkslied van Sierra Leone, want die crewleden vieren vandaag Onafhankelijkheidsdag!) en dat er Oudhollandse spelletjes worden gespeeld: zaklopen, spijkerpoepen, ezeltje- prik, koekhappen enz. Grote pret en hilariteit!
Nog maar drie dagen te gaan..
Zaterdag was ik on-call en moest dus weer op het schip blijven. Dat was geen straf hoor. Ik heb mijn bed afgehaald en een wasje gedraaid, wat gelezen en dagboek bijgewerkt En 's middags op het dek gewandeld en gezeten en met familie zitten skypen. Het weer is hier heerlijk. De temperatuur is aangenaam, niet te heet, geen hoge luchtvochtigheid en een fijn briesje erbij. Prima te doen.
Zondagmorgen zijn we met een groepje naar de ICF (International Christian Fellowship) geweest. Een hoofdzakelijk 'witte-mensen-kerk '.Een goede dienst,, al kende ik niet de liedjes en was het niet zo swingend als vorige week. De toespraak was wel korter ( ha ha) In de middag ben ik met Karin en Marjolein naar het strand gewandeld en hebben we in de Atlantische Oceaan gezwommen, maar my goodness wat was het zeewater koud!!
's Avonds was weer Dutchie- night en had een clubje stapels pannenkoeken gebakken die we gezellig met alle Hollanders op dek 10 hebben verslonden...
En verder...
Vrijdag General Pedeatrics, kinderen met liesbreuken en vervolgoperaties van vorige week gedaan. Aan het eind van de dag was het weer tijd voor de wekelijkse "terminal clean", een feestje waarbij àlles in de OK met een desinfecterende moet worden gereinigd, ook de muren en het plafond. Gelukkig is er de daycrew om te helpen. De Senegalese mannen zijn nogal lang van stuk en dat is heel handig in dit geval!
Gisteravond hadden we OR-dinner time. Zitten we in een speciaal gedeelte van het restaurant zoveel mogelijk samen te eten, heel gezellig! Deddy had appeltaart gebakken om te vieren dat Brian Barki weer terug aan boord is...
En deze vorm van ontspanning is ook erg leuk!!
Alweer een week voorbij..
Weer heel iets anders te doen
Gisteren werd me gevraagd of ik vandaag en morgen bij de pre-op. same day surgery wil gaan helpen. Patiënten die voor een oogoperatie komen worden daar ontvangen, er moet een hele checklist afgewerkt, vitale functies gemeten en diverse oogdruppels toegediend worden. Na de operatie komen ze hier weer terug en volgt wederom een heel riedel, krijgen ze wat te eten en medicatie en instructies mee. Het is een drukke omgeving met begeleiders en tolken, maar er zit een heel systeem in. Goed concentreren, dan is het best te doen..Maar ik hoop wel vanaf woensdag weer zelf aan de operaties mee te werken..
Weekend
I'ts friday!
Ziezo, de eerste week zit er op. We hebben vooral kinderen geopereerd met genetische afwijkingen. (voor insiders: polydactily en gigantism) en volwassenen met grote gezwellen die het dagelijks functioneren belemmeren. Onze laatste patiënt deze week was een jongetje van 9 met enorm keloïd op zijn buik en bovenbeen. Vreselijke dingen zien we hier! Zeker weten dat levens hier veranderd worden. Begrijpelijk, maar toch ook jammer dat er geen foto's van gemaakt mogen worden, al zullen jullie lezers van dit blog, daar ook niet allemaal op zitten te wachten...
De omnicell kasten in de OK's en op de gang hebben een geavanceerd systeem en kunnen met een vingerprint opengemaakt worden, knopjes indrukken bij wat je eruit haalt en de nieuwe aanvoer wordt geregeld. Hmm, handig, maar werkt niet altijd naar verwachting. Komt vast nog wel, kinderziektes.
Vanavond en vannacht ben ik nog on-call-nurse, maar verder ben ik het hele weekend vrij. Morgenochtend gaan we met een groepje naar het eiland Goree en verder zie ik wel...